DE VERHUIZING

Er zijn gebeurtenissen die zeer veel stress opleveren. Bovenaan de lijst staat een sterfgeval. Ik hoef niemand  te vertellen wat dat voor impact heeft. Verdriet, ontzetting en soms paniek. Het leven zal nooit meer worden zoals het was. Maar ook vreugdevolle gebeurtenissen zorgen voor stress, denk aan de geboorte van een nieuw mensenkind. Even staat de wereld op zijn kop.

Op de lijst staan verder een huwelijk, het verlies van een baan en… een verhuizing.

Wij stonden voor een verhuizing. Omdat we er al veel hadden meegemaakt, kregen we  een beetje het idee: o, dat doen we wel even. Dat viel bitter tegen.

Verhuizen is niet alleen je spullen opnemen en een ander huis betrekken, maar je komt in een onbekende omgeving met kersverse buren, een vreemde kerk en het loopje naar de bakker is veranderd in een fietstocht. Je moet ’s nachts wennen aan geluiden: trippende vogels op het dak van de carport  en geheimzinnig  ritselende geluiden vanuit het bos achter het huis.

De dingen liepen ook niet vlot.

We hadden het zo geregeld dat we een maand de tijd hadden om al onze spullen over te brengen naar het nieuwe huis.

Opgewekt begonnen we te sorteren wat  mee moest, wat weg kon weg en wat naar de Pook ging. Je staat verbaasd hoeveel spullen een mens in een tijdbestek van twaalf jaar bij elkaar spaart.

Ik nam me plechtig voor dat in de toekomst voor elk boek dat het huis binnenkwam er één het huis zou verlaten. Eerlijk gezegd: ik zie het er niet van komen, maar je kunt het toch altijd proberen.

Het was een geluk dat onze auto niet al te klein was. Mijn echtgenoot sloopte een stel stoelen eruit, zodat het interieur veel weg kreeg van een bestelbusje.

Op een dag draaide hij de weg naar het nieuwe huis in toen hij een vuilniswagen zag die bijna klaar was met het legen van de vuilcontainers. Hij wachtte tot de laatste werd geleegd en verwachtte dat de vuilniswagen rond de kleine parkeerplaats voor het huis zou rijden, maar tot zijn verbijstering reed de wagen met een noodgang achteruit en knalde op de voorkant van onze auto.

‘Ik zag je niet, want de zon scheen precies in mijn ogen,’ merkte de chauffeur verontschuldigend op.

Wat moet je? Eerst kregen we van het autoschadebedrijf een kleine auto waarmee we, bij wijze van spreken, per keer een paar potplantjes op de achterbank konden vervoeren. Dat schoot dus niet op. Toen we het autoschadebedrijf daarvan op de hoogte stelden, kwamen ze met een bestelbus. Kijk, dan verandert een nadeel werkelijk in een voordeel.

Op een rustig moment- die zijn er zelfs tijdens een verhuizing- vroeg ik me af hoe ze duizenden jaren geleden verhuisden, bijvoorbeeld Abraham. Die kreeg in een droom de schrik van zijn leven: hij moest zijn familie en zijn geboortegrond verlaten om met zijn gezin naar onbekende verten te verhuizen. Wat moet die aartsvader een reusachtig godsvertrouwen hebben gehad. Kende hij God en had hij al eerder Zijn stem gehoord ? ‘Ga naar het land dat Ik u wijzen zal.’ Ben ik even blij dat mijn echtgenoot niet Abraham is en ik geen Sara , want zij moest haar man toch ook maar volgen.

Hoe hebben ze dat gedaan met de verhuizing? Abraham en zijn vrouw hadden geen inboedels zoals wij, maar toch… Er moest wel gekookt, gebakken, gewassen en geslapen worden. Daarbij, Abraham was een rijke herdersvorst. Die zal toch niet in een tent met alleen maar een paar kussens hebben gewoond?

In gedachten zag ik ze trekken door warme, soms dorre streken: de stoet mannen, vrouwen en kinderen, de zwaarbeladen kamelen en ezels, de herders en hun kudden schapen. Een tocht die maar geen eind leek te krijgen. Vreselijk.

 

Onze verhuizing is intussen  een feit. De meubels hebben een plaats gekregen, we hebben kennisgemaakt met de buren en we weten waar de kerk ligt, maar we moeten alleen nog wennen aan ons nieuwe thuis. Met een beetje goede wil zal dat wel lukken.

Wat ben ik overigens vreselijk blij dat ik in deze eeuw leef en niet in de tijd van Abraham.

 

 

————————-