VAKANTIE 2015
‘Vakantie!’ jubelt mijn buurvrouw Conny, een ras-Amsterdamse. ‘Son, see, strand…’
‘… en Harry,’ voeg ik er aan toe.
‘Harry?’ Conny kijkt me verbaasd aan.
‘Ja: son, see, strand en Harry. Je kent die reclame van de Sunweb vakanties toch wel?’ vraag ik.
‘Oh, die. Nee, ik houd het bij mijn eigen Rob.’
Conny is een kleurrijk persoon. Toen ik haar voor het eerst ontmoette, had ze hoogblond haar dat in weelderige lokken om haar gezicht zwierde. Een half jaar later was ze een schoonheid met zwart haar en weer zes maanden verder had een make-over haar veranderd in een flitsende persoon met een mahonierood, kort kapsel dat deed deden aan de rattenkopjes uit de jaren zeventig.
‘Helemaal nietsdoen, helemaal tot rust komen.’ Conny genoot zichtbaar bij het vooruitzicht.
Helemaal nietsdoen en tot rust komen? Juist het omgekeerde, dacht ik. Zo gauw je op vakantie wilt, moet je van alles regelen: een hotel, een appartement of een camping. Welk land gaan we naartoe? Wat nemen we mee, of liever gezegd, wat nemen we niet mee? En dan de reis. Ooit wel eens door een onbekende stad in het buitenland gereden? Met ware doodsverachting storten we ons in het verkeer, het klamme zweet over het hele lichaam, zodat het stuur af en toe weg glibbert door de handen van degene die rijdt.
Op de plaats van bestemming blijkt de camping te vol en het hotel wat aan de smerige kant.
En de see… Heel in de verte zien we vanuit een hotelkamerraam een streepje azuurblauw dat de aanwezigheid van de zee verraadt. Zeker vier kilometer lopen. Hoezo, strand op loopafstand? Tot rust komen?
Ach, wat zeur ik nou.
We rijden over een prachtige, heuvelachtige weg, aan beide kanten begrensd door oeroude bomen. De takken boven ons hoofd grijpen in elkaar zodat het lijkt alsof we door een groene tunnel rijden. Aan het eind van de weg ligt een klooster met een kapel omringd door schilderachtige tuinen. We gaan de kloosterkapel binnen, een hoge, lichte ruimte waarin de heiligenbeelden ontbreken. Gezeefd licht schijnt door de groen/roze glas in lood ramen naar binnen en doet de warme kleur van de banken diep glanzen.
Een deur kraakt, iemand loopt over een trap naar boven en even later vullen orgeltonen de vredige, lichte ruimte.
De onrust die nog aanwezig was in mij, verdwijnt.
Conny heeft gelijk: lang leve de vakantie.
———————–