Herfst

 

 

Vroeger kregen wij op school de opdracht: maak een herbarium. Een herbarium is

een verzameling bloemen en bladeren van struiken, bomen en planten die na het drogen bevestigd wordt op papier. Je moest de namen, die erbij hoorden, naast het blad of de bloem schrijven en ook de plek beschrijven waar je ze gevonden had. Elke keer was ik weer verbaasd over de enorme verscheidenheid van de plantjes, de bloemen en de grassen die ik op een vierkante meter van een wegberm tegenkwam. En dan zeggen ze nog dat God niet bestaat, dacht ik altijd verbaasd bij het zien van al dat bijzonders.

Meestal gebruikte ik voor het drogen een oud telefoonboek, omdat die bladen zo lekker veel vocht opnamen. Als je het drogen werkelijk volgens de voorschriften wilde doen, kostte dat zeeën van tijd. Al snel had ik een vluggere methode ontdekt: ik legde de bladeren en bloemen met hun stengels tussen de bladen van het telefoonboek en schoof daarna het hele geval in een langzaam afkoelende oven van onze bakkerij. Binnen de kortst mogelijke keren was de klus geklaard en kon het verwerken beginnen. Ik mocht het bijzonder graag doen.

De herfst vond ik het mooiste seizoen voor het zoeken van bladeren waarvan de meeste een prachtige kleur hadden, variërend van dieprood tot warmgoud.

Er was nog iets wat ik leuk vond in de herfst: het feest van Sint Maarten. In gedachten zie ik  de groepjes kinderen die met hun lampions al zingend langs de deuren trokken. Meestal was het wat mistig weer waardoor de aanblik van die slinger van lichtjes nog sprookjesachtiger werd. Nu denk ik dat ik dat feest in mijn herinnering mooier maak dan het in werkelijkheid was. Als het stormde of het goot van de regen, dan moet dat lopen langs de deuren beslist geen pretje zijn geweest. Om de haverklap woeien die kaarsjes uit en het lukte vaak niet om ze weer aan te krijgen.

Op een keer wilden wij iets anders dan een papieren lampion: een lampion van een suikerbiet. Mijn vader zou ons helpen. Wij moesten de suikerbieten aan de buitenkant met een mesje bewerken en hij zou ze uithollen. Nu is dat uithollen een vervelend karweitje, tenminste als je het handmatig met een mes of ander scherp voorwerp moet doen. Mijn vader kreeg een geweldig idee: hij pakte zijn boormachine en ging aan de slag. De stukken suikerbiet vlogen hem om de oren, terwijl wij op een afstand eerbiedig toekeken. Eerlijk gezegd: het resultaat was niet geweldig te noemen, maar een kniesoor die daar op lette. Wij waren blij met onze bijzondere lampion.

Toen mijn ouders met pensioen gingen, gebruikte mijn vader de boor- en schuurmachine ook weleens om mijn moeder in de huishouding te helpen. De aardappels waren een keer aangebrand en de bodem van het pannetje zag zwart. Om die weer blinkend schoon te krijgen met een schuursponsje zou een heidens karwei worden. Mijn vader wist raad. Hij nam de pan mee naar de garage, pakte de schuurmachine, zette die met een kordaat gebaar op de pannenbodem en begon te schuren. Het resultaat was verbijsterend: de stukken aardappels joegen door de ruimte en spatten uiteen tegen de muren en het plafond. Dat was dus niet voor herhaling vatbaar.

 

De herfst wordt ook wel eens het seizoen van de melancholie genoemd. De zomer met zijn uitbundigheid, zijn feesten, zijn festivals en zijn muziek is achter de rug. Veel mensen zien dan tegen het najaar op en verbinden dat met de dood. Inderdaad vallen de blaadjes en worden de bomen kaal; verdwijnen de bloemen en hoeft het gras niet meer gemaaid te worden, want de groei ligt stil. Maar iedereen weet dat een graankorrel, die in de aarde sterft, het volgende jaar weer tot leven komt; dat uit een eikeltje dat in de grond verdwijnt, een nieuw boompje groeit. Dat is toch iets geweldigs om aan te denken?

Hetzelfde gebeurt met mensen. Ze gaan helaas, tot intens verdriet van de nabestaanden, dood en hun lichaam valt uiteen. De dood is echter niet het eindstation, want uiteindelijk wordt alles weer nieuw. Er is uitzicht op een nieuw leven dat niet op olie of op geld draait, maar alleen op vrede en gerechtigheid. Ik hoef nog niet dood, maar dit vooruitzicht stemt me wel helemaal gerust.

 

———————————–